Z tą chorobą można być samodzielnym

Czym jest zespół Aspergera? Jak wpływa na życie? Czy można sobie z nim poradzić? O tym rozmawialiśmy z Marcelem Zagórskim i jego rodzicami.
Marcel Zagórski jest czwartym dzieckiem Marty i Witolda ze Strzelina. Urodził się 6 grudnia jako wcześniak. Cierpi na zespół Aspergera, który jest przyczyną nietypowych zachowań i problemów w integracji z ludźmi. - Od razu wiedziałam, że coś jest nie tak, choć nie było tego widać fizycznie - mówi Marta Zagórska. - W czasie, gdy Marcel był mały, ta choroba nie była znana. Poradnia wystawiła orzeczenie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, ponieważ syn był raz nadpobudliwy, a innym razem nieobecny, ale nie postawili ostatecznej diagnozy.

Nie wiedzieli, jak reagować
Okres przedszkolny i wczesnoszkolny rodzice Marcela wspominają raczej smutno. - Wychowawcy nie wykazywali wiele zrozumienia, ponieważ nie wiedzieli dużo o tej chorobie, a to skutkowało pewną nietolerancją ze strony rówieśników. Aspołeczne zachowania Marcela, jego „dosłowne odbieranie świata” były traktowane jako niegrzeczne, jego chęć odosobnienie i izolacja raczej pomijane. Syn często wracał do domu załamany. Czasem mówił, że ma dość życia. W pewnym momencie przestał nawet opowiadać, gdy coś złego się wydarzyło, żebyśmy się nie przejmowali - wspomina pani Marta.
W IV klasie Marcel usłyszał ostateczną diagnozę. - Podjęcie decyzji o jej przyjęciu nie było wcale łatwe. Strzelin to mała miejscowość, a wizyty u psychologów i psychiatrów jeszcze całkiem niedawno nie były czymś zwyczajnym - opowiada nasza rozmówczyni.
Po uzyskaniu diagnozy i okazaniu jej w szkole problemy z rówieśnikami wcale nie zniknęły i do końca podstawówki Marcel przeżył jeszcze wiele przykrości. - To nie jest tak, że winimy za to nauczycieli. Nie mieli wtedy odpowiedniego przygotowania, by pracować z takim dzieckiem, nie wiedzieli, jak reagować na konkretne zachowania syna. Nieraz zgłaszali nam, że Marcel źle się zachowuje, ale on nie robił tego specjalnie. Jeśli nauczycielka powiedziała: wyciągamy kartki i piszemy, syn nie uznał, że to do niego, bo osoba z zespołem Aspergera musi usłyszeć swoje imię, żeby zareagować - mówi pani Marta. A pan Witold dodaje. - Teraz, z perspektywy czasu myślimy o wydarzeniach z podstawówki „na spokojnie”, jak na etap życia, który wiele nas i syna nauczył i uczynił silniejszymi. Myślę, że kontakt z Marcelem pomógł samym nauczycielom. Może dzięki temu później lepiej rozumieli inne autystyczne dzieci.
Cały artykuł dostępny jest tutaj